Paardenbloem

Latijnse naam: Taraxacum officinale
Familienaam: Composietenfamilie (Compositae)
Overige namen: Kaarsjes, kankerkruid, papenkruid, pissebloem.
Buitenlandse namen:
- Engels: Dandelion
- Frans: Dent de lion, Pissenlit
- Duits: Hundeblume, Lö wenzahn
- Italiaans: Dente di Leone, Soffione
- Spaans: Dente de Leòn, Amargón
Oorsprong: In geheel Europa en Noord-Amerika.
Kweek: De plant vermeerdert zich door worteldeling of uitzaaiing. De zaailingen moeten uitgedund worden tot een onderlinge afstand van 30 centimeter. Bij wilde paardenbloemen de bloemen onmiddellijk bij hun verschijnen afknippen, om zaailingen te voorkomen.
Verduurzamen: Het tweede jaar de wortel rooien en is stukken gesneden in de oven roosteren (225-250°C), of ophangen en in de wind drogen.
Toepassing spijs en drank: Alleen het heel jonge blad van de wilde paardenbloem smaakt lekker als sla. De gekweekte bladeren zijn forser en kunnen, als ze kort geslonken zijn (zoals bij spinazie) goed gegeten worden, vooral als er wat zuring bij gemengd wordt. De rauwe wortel smaakt nogal bitter, maar gedroogd en vooral geroosterd, is hij wel goed eetbaar. Het maken van geroosterde wortels geeft een cafeïne-vrij koffiesurrogaat, dat licht kalmerend werkt en in reformwinkels te koop is.